«Λεμεσός, οδός Ανεξαρτησίας, ώρα 11 το βράδυ. Ένα αυτοκίνητο περνά και ελαττώνει ταχύτητα. Στρίβει στην πάροδο και σταματά μπροστά του. Δύο-τρεις νεαροί κατεβαίνουν, τον τριγυρίζουν, μιλούν και χαχανίζουν δυνατά. Σε λίγο τον βάζουν στο αυτοκίνητό τους και χάνονται μ’ ένα ξερογύρισμα τροχών, στο σκοτάδι. Αυτός, έστεκε για ώρα στο πεζοδρόμιο έξω από την τράπεζα, περιμένοντας πελάτες. Είναι ψηλός και κοκκαλιάρης, ντυμένος με γυναικεία ρούχα, δικτυωτές λεπτές κάλτσες, πέτσινη μίνι φούστα και λεπτή άσπρη μπλούζα, παρά το τσουχτερό κρύο. Είναι σοβατισμένος με καμπόση πούδρα, με βαμμένα κατακόκκινα χείλη και ψαλιδιασμένα φρύδια. Παρά την αγωνιώδη του προσπάθεια να δείχνει γυναίκα, τον προδίδει η αντρική του φωνή».
Μοιάζει με σενάριο ταινίας, έχει γίνει άλλωστε κάτι παρόμοιο, μα δεν είναι. Το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Μάριου Δημητρίου στο «Περιοδικό», 30 χρόνια πριν (1987), ξετυλίγει μια πραγματική κατάσταση που ανθούσε, τότε, στη Λεμεσό.
